In de tweede wereldoorlog zijn veel joodse
mensen vermoord. Een aantal joodse mensen heeft de oorlog weten te overleven.
Door onder te duiken hebben zij ervoor gezorgd dat ze niet terecht kwamen in
concentratiekampen. Onder deze mensen zijn veel kinderen. Vaak werden ouders
opgepakt en konden de kinderen onderduiken bij anderen. Dit is voor een kind
een vreselijke gebeurtenis. Gescheiden worden van je ouders en vaak niet meer
terug keren na oorlog bij de ouders zorgt voor een enorm trauma. Hierbij kwam
ook nog is dat de kinderen zich gingen hechten aan hun “onderduikouders” en
deze op hun plaats weer aan de kinderen. Als dan al de mogelijkheid bestond na
de oorlog om terug te keren naar de biologische ouders dan werd de band tussen
de onderduikouders en het kind ook nog is wreed verstoort.
Een aantal joodse kinderen zijn na de oorlog geëmigreerd naar Israël. Onder
deze families is een onderzoek gedaan: de driegeneratiestudie. De vraag hierbij
is of de generatie van de overlevenden kinderen hun trauma aan de oorlog
doorgeeft aan hun eigen kinderen en wellicht ook nog aan hun kleinkinderen.
Hieruit blijkt dat dit niet het geval is. De overlevende kinderen hebben een
goed leven kunnen opbouwen en hun kinderen een normale opvoeding kunnen geven.
De conclusie luid dus dat de 2e en 3e generatie geen
trauma hebben aan de WO2.
Voor deze conclusie zijn er een aantal
verklaringen. Als allereerste hebben de overlevende kinderen zelf een aantal
jaren voor de oorlog een normaal gezinsleven gehad. De basis voor vertrouwen hebben
ze dus al opgebouwd. Ze weten dus hoe een normale situatie eruit ziet en zijn
dus in staat dit ook zo te doen. Hierbij komt dat hun ouders niet de oorzaak
zijn van hun trauma, iets dat je wel vaak ziet bij kindermishandeling. Zij
hebben dus vertrouwen in hun eigen ouders gehad en hebben ook een voorbeeld aan
hun gehad. Dit heeft allemaal als gevolg dat ze hun eigen kinderen goed kunnen
opvoeden, ze hebben voor de oorlog een beeld gehad van “hoe het moet”.
Na dit onderzoek is er nog een meta-analyse gedaan
van allerlei andere studies over kinderen die de Holocaust hebben overleefd.
Een meta-analyse is een analyse van verschillende onderzoeken die gerelateerd
zijn aan elkaar. Deze onderzoeken zijn door verschillende onderzoekers gedaan.
Hierin blijkt een groot verschil te zitten. Namelijk de selecte onderzoeken en
de non-selecte onderzoeken. Bij de selecte onderzoeken zijn mensen uitgekozen
door de onderzoekers zelf, terwijl bij wetenschappelijk onderzoek een criterium
is dat de personen willekeurig worden gekozen. In dit selecte onderzoek zijn
mensen benaderd door middel van de media. De mensen die hierop reageren zijn
mensen die bijvoorbeeld een bijzonder verhaal te vertellen hebben enzovoorts.
Je krijgt hierdoor geen goede representatie van de hele groep mensen. Daarom
zijn de selecte onderzoeken minder zwaar meegenomen in de meta-analyse. De
conclusie die uit de meta-analyse is getrokken is het zelfde als bij het andere
onderzoek. De generatie van de overlevenden kinderen geeft geen trauma door op
hun eigen kinderen en zeker ook niet op hun kleinkinderen.
