Na vier jaar geloven ben ik op een punt beland waar ik zelf ook niet erg blij mee ben.
Ik heb enorme twijfels over het bestaan van God. Deze twijfels zijn ontstaan na een conflict die ik heb gehad met mensen die ik heb leren kennen via mijn geloof. Toevallig zijn dit mijn buren en wij kregen door het geloof een echte band. Althans dat dacht ik. Ze hielden bijbel-studies bij mij thuis en het was altijd erg leerzaam en enorm gezellig. Ook buiten de bijbel-studies kwamen we veel bij elkaar en deden vaak een spel of zaten gewoon gezellig bij elkaar. Op een gegeven moment gingen we zelfs samen leuke dingen doen met onze kinderen en vierden we kerst samen. We stonden er voor elkaar en er groeide een echte vriendschap. Althans dat dacht ik. Op een gegeven moment begon mijn buurvrouw rare gewoontes te vertonen waarbij ik mijn twijfels kreeg. Ze liep bijvoorbeeld na het verliezen van een spel boos weg of ze maakte flinke ruzie met haar man in mijn huis. Dit was ook al meerdere malen voorgekomen tijdens een bijbel-studie. Ik kreeg daarbij een naar gevoel en maakte dit ook bespreekbaar. Volgens mijn buren zag ik het allemaal verkeerd en had ik zelf last van mijn verleden en had ik nog niet afgerekend met bepaalde haken uit mijn leven voordat ik bekeerde. Toen werd het allemaal alleen maar erger. Mijn buurvrouw houdt ervan om nogal uitdagend gekleed te gaan en kwam op het punt in mijn geloof dat ik leerde dat dit niet kan.
Ook dat het gewoon een zonde is om een andere zonde uit te lokken. Steeds meer werd ik hierbij bepaald en er gingen niet leuke kletspraatjes rond over haar. Ik voelde me daarbij niet lekker en ik vond dat ik als vriendin dit niet langer voor me moest houden. Op een moment dat ik even met haar alleen was heb ik geprobeerd(al vond ik dat echt kei-moeilijk) dit met haar bespreekbaar te maken.
Opnieuw liep ze boos weg. Gillend en schreeuwend over de straat. Ik wilde graag met haar praten, maar dat werd niet op prijs gesteld.
Nu de grote vraag
Zelf ben ik nu door verschillende opmerkingen en reacties belaagd. Er wordt zelfs geroepen dat ik ben bezeten! Hoever moet het gaan? Wat is dan wel Christelijk? Had ik niets moeten zeggen en de schone schijn moeten ophouden? Volgens een ouderling van de evangelische gemeente had ik het bij God moeten brengen en niets moeten zeggen, maar in de bijbel staat duidelijk dat als je een broer/zus ziet zondigen, hun daar op moet aanspreken.
Alles bij God neergelegd
Alles heb ik nu bij God neergelegd en ik wacht nog steeds op tekens en of openbaringen en of bevestiging. Deze dingen hebben mij tot twijfel gebracht en ik ben er nu niet eens meer zo zeker van dat God bestaat. Anders had hij dit toch wel in goede banen geleid?
