Wist u dat de gemiddelde aandachtsboog van een volwassene ongeveer 45 minuten is? Een basaal, maar enorm belangrijk feit wanneer we het hebben over presentaties. Ik geef u er nog één. Wat zeggen uw presentatievaardigheden over slides die van boven tot onder vol staan met tekst? En krampt uw onderwijshart niet ook samen als diezelfde tekst op een volledig monotone toon opgelezen wordt? Wat dacht u van timing? Ruimte om vragen te stellen? Tijd voor discussie? Enige vorm van interactie, anyone?
Eind augustus liep ik rond op een wetenschappelijk congres; de Earli*. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat daar toch wel het crème de la crème in onderwijsland rondloopt.
De voertaal was Engels. Een vreemde (wereld!)taal waarvan verwacht mag worden dat de gemiddelde universitair opgeleide dit ook spreekt. Ja toch?
Bovendien was het een onderwijscongres. Hier maakte ik de tweede naieve denkfout; “mensen die onderzoek doen naar onderwijskundige zaken zijn in ieder geval zelf goed in staat om een presentatie te geven”.En als klap op de vuurpijl verwachtte ik ook dat een term als aandachtsboog voor congresorganisatoren een net zo basaal fenomeen was als voor mij.
Ik ben in één week tijd mijn naïviteit verloren. Heb al mijn veronderstellingen het raam uit moeten gooien en heb besloten dat de logica in de wetenschappelijke congreswereld mij ontgaat. Ik zag presentaties die rechtstreeks van de slide in mineur werden opgelezen, waardoor ik mij meerdere malen op een begrafenis waande. Ik zag presentaties waarvan ik zeker weet dat niemand wist waar ze over gingen. Ik probeerde mijn aandachtboog twee uur te maken, maar zakte na een uur toch weg waardoor ik hele presentaties miste. Ik bedacht vragen die ik nooit kon stellen vanwege slechte timing en tijdgebrek als gevolg.
Ik gooide mijn frustraties eruit tijdens lunches tegen medecongresbezoekers. Me niet druk makend over welke status mijn gesprekspartners hadden. (Ik ben al niet zo van de ik-zoek-verplicht-de-goeroes-op-voor-een-inhoudelijke-discussie, dat gaat bij mij meestal per ongeluk, tijdens het kiezen van het dessert ofzo, zonder dat ik op dat moment weet met wie ik dat overleg). Maar –ik dwaal af- wat bleek uit mijn lunch-frustratie-gesprekken? Iedereen was het met me eens! Ik was niet de enige! Sterker nog, deze frustratie scheen iedere keer terug te komen! Al –jawel- twaalf edities lang!
Maar niemand die opstaat die niet alleen klaagt, maar ook onderneemt en het anders gaat doen. Niemand die de vreemde tegenstrijdigheden tijdens dit soort congressen aanpakt. Niemand die durft, niemand die lef heeft? Daar begrijp ik helemaal niets van. Maar ja, zoals al eerder gezegd, dit soort logica ontgaat mij.
Wie weet, zal ik ooit op een dag medestanders vinden die actie willen ondernemen en met mij deze onlogica weer logisch willen maken. Dromen mag. Toch?
