Nou, vanmorgen vertrok de wandelclub SUS weer voor de wekelijkse tocht. Alle 2 de leden waren mee dus het was behoorlijk druk. Voorzitter Mevr. Klaproos liep voorop en de secretaris liep achteraan de stoet. Het was een drukte van belang. Het halve dorp was uitgelopen om te zwaaien maar we weten eigenlijk niet of ze nu tegen ons zwaaiden of tegen de burgemeester die net zijn rondje door het dorp liep.
Na een lange tijd (30 minuten) was het tijd voor de eerste rustpauze. We kregen thee met vanillasmaak, hij was heel erg heet maar daardoor hadden we tijd om foto’s te maken van onze geweldige outfits. Na een kleine 10 minuten en 38746 keer hallo roepen tegen wielrenners werd de tocht voortgezet.
Het viel ons zwaar en na weer een hele lange tijd (5 minuten) zagen we ineens een tafel met banken. Nou, dat was precies op tijd want we moesten eten anders vielen we flauw van zwakte. Rugzak uit, stokken aan de kant en zitten.
Aan de overkant was een soort avonturenpark, genaamd The Lodge. Mevrouw Klaproos kende de eigenaren en vertelde tegen het andere lid dat ze de mensen die daar woonden al jaren kenden.
Plotseling verscheen er een man in de deuropening. Daar moest Mevrouw Klaproos wel even tegen roepen: Hey Harrie…. riep ze en hij keek meteen om want hij heette toevallig ook zo. We zwaaiden even vriendelijk en Harrie ging weer verder. Na een paar minuten kwam er een knappe vrouw naar buiten en Mevrouw Klaproos begon ook tegen haar te schreeuwen….Ineke!!! Nu heeft Ineke hele goed ogen dus ze had geen idee wie er daar op die bank zaten. Ze kwam dichterbij en we maakten een praatje. Even later verschenen er nog wat mannen en die hadden zowaar koffie bij. In no time was de tafel met banken veranderd in een gezellig terras met koffie, slagroomsoesjes, Amaretto en 7 gezellige mensen. Het was een drukte van belang. Ineke testte de stokken uit, Harrie dronk zijn amaretto en Amber, de vrouw des huizes, die intussen was aangeschoven vond het ook supergezellig en liet haar prachtige tattoo zien. Wie had verwacht dat een doodgewone wandeltocht zou uitlopen tot zo’n gezellig samenzijn? Het was reuzeleuk.
Maar, aan alle goed dingen komt een eind en de mensen van The Lodge moesten weer aan het werk en de wandelclub had nog een tocht af te maken. Ieder ging uit elkaar nadat er afscheid was genomen en de afspraak voor volgende week werd gemaakt. Tien uur bij The Lodge en weer koffie. Ja…. bij The Lodge zijn ze erg gastvrij, dat merkten we nu wel weer.
De wandelclub met de vele leden zette de tocht voort. Het was lekker weer, de heupen zaten goed vast en er stond een heerlijk windje. Spannende verhalen werden verteld en zo vlogen de kilometers voorbij.
Maar, al die gezelligheden eisen vroeg of laat hun tol en er moest geplast worden. Mevrouw Klaproos dook de bossen in, liet haar broek zakken en plaste de hele Niagarawaterval eruit. Terwijl ze nog gehurkt stond verscheen er ineens een vreemde hand tussen haar benen…. “Ken ik u niet ergens van?” vroeg de man die achterhaar stond. “Nee,” zei Mevrouw Klaproos, “maar toch een leuke binnenkomer om zo begroet te worden.” Broek weer omhoog en snel terug naar Els. “Ga jij ook maar plassen Els, misschien zie jij die man ook wel.” Dus Els de bossen in. Broek omlaag, plassen dat het een lieve lust was en jawel hoor….. daar was de hand. “Mag ik 20 eurocent aub?” Vroeg een man aan Els. “Waar is dat nu weer voor?” vroeg Els….”Millieubelasting! ” zei de man met norse stem. “Ja, maar Mevrouw Klaproos heeft ook geplast en die hoefde niets te betalen.” zei Els…. “Dat was omdat Mevrouw Klaproos rioolrecht had,” zei de man, “daar is verschil tussen.”
Enfin, jullie snappen het wel, het was een fantastische wandeling. De laatste kilometer gaf wat moeilijkheden want het hoofd van Mevrouw Klaproos stond in vuur en vlam. Je kon er zo tomatensoep van maken, zo rood zag ze.
Al met al kunnen we zeggen dat het een ochtend met een gouden randje was. De wandelclub SUS was goed voor de lijn want de dames waren toch zeker weer 12 tot 13 gram afgevallen. Het zou wel goed komen…..als de dames maar genoeg gingen wandelen……
