De diagnose kanker is als een mokerslag. Misschien onverwacht, misschien ook niet. Maar de diagnose komt altijd hard aan. Vanaf dat moment zul je nooit meer onbezorgd met je gezondheid bezig zijn.
En tezamen met de diagnose kanker moet ook gekozen worden voor een behandeling. Of juist geen behandeling, dat is ook een keuze. Het zijn keuzes die je niet zelf kunt maken, maar het besluit moet wel zuiver persoonlijk zijn want jij bent de enige die de behandeling moet ondergaan. Je naasten, de artsen, de buitenwereld, iedereen leeft mee, maar jij moet het doen. Jij bent de beslissende factor. En al lijkt het alsof de kanker beslist, het is belangrijk dat je zelf kiest en je niet laat overvallen door de paniek en de onwetendheid.
Over de behandeling is iedereen onzeker. Elke arts zal zijn kunde en kennis met je delen, maar garanties geven kan hij niet. Het hangt helemaal van jou af. Er zijn veel dingen waar je goed over moet nadenken. Hoe sta je in het leven? Hoe hang je aan het leven? Welke vooruitzichten heb je? Wat gaat de behandeling je kosten wat betreft de kwaliteit van je leven en de rest van je gezondheid? Waar liggen de onzekerheden? En hoe goed kun je daar mee omgaan?
Heel vaak is het kiezen tussen twee kwaden. Heel vaak is het kiezen in zuivere onwetendheid. Een operatie is nog wel te overzien. Maar het spook van chemo’s en bestralingen vind iedereen angstaanjagend. Niemand zal dat luchthartig onder ogen zien. Het vergt moed en vastberadenheid. Want onderga je een operatie zonder dat je daar zelf veel aan kunt doen en laat je bestralingen lijdzaam uitvoeren, de chemokuren moet je met volle bewustzijn ondergaan. Hoe goed ga je daar mee om?
Operaties kunnen heftig zijn. Het kan veel tijd kosten om weer te herstellen. Maar ze zijn meestal overzichtelijk. Ze hebben een start- en een eindpunt. Het is voor iedereen te zien dat het zwaar is en mensen vinden het geen probleem je te helpen voor of na je operatie(s). Ook artsen hebben kunnen een goed inschatting geven over de te volgen procedures. Onzekerheden worden zoveel mogelijk weggewerkt en dat is behulpzaam bij de mentale voorbereiding.
Bestralingen daarentegen zijn al wat lastiger. Veel mensen hebben geen idee wat het precies inhoudt. En kunnen zich daarom ook moeilijk inleven. De bestralingen zelf zijn in de eerste instantie ook niet het zwaarst. Maar het is de frequentie die vaak veel vergt. Driemaal per week naar een ziekenhuis voor enkele minuten bestraling lijkt goed te doen, maar al snel merk je dat het je hele leven gaat beheersen.
Bovendien hebben bestralingen bijwerken die niet direct te zien zijn. Pijn, vermoeidheid, algemene malaise en altijd weer die mentale tijdsdruk. Het zijn zaken die de buitenwereld niet goed herkend en zich ook moeilijk kan voorstellen. Het zijn dingen die je duidelijk moet maken en dat is ook vaak niet makkelijk.
Het ondergaan van een chemokuur is nog heftiger. Het oplopen van de afdeling kan al angstaanjagend zijn. De handschoenen, de schorten van de verpleging. En ook de al aanwezige patiënten kunnen een angstaanjagend uiterlijk hebben. Helaas is een chemo nooit goed voor de gezondheid en dat is te zien. En daar moet je als patiënt doorheen.
Het aansluiten van een chemokuur kan ook een angstaanjagende ervaring zijn. Het prikken van de ader, het aansluiten van het infuus, de slangetjes en alle techniek die er voor nodig is. Het maakt het allemaal niet makkelijker. En ook de frequentie van chemokuren gaat uiteindelijk je leven beheersen.
De bijwerkingen van chemokuren zijn voor iedereen verschillend. Ook al zijn er ook veel overeenkomsten. Maar dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Ook de onzekerheden hierover zijn een aanslag op je emoties. Het leven wordt erg onzeker. En zelfs de uitkomst van de chemokuur is vaak onzeker. Je leven lijkt een aaneenschakeling van onverwachte dingen en je hebt alle hulp nodig om je staande te houden als de grond onder je voeten schuift.
Na de diagnose van kanker gaat de kanker je leven beheersen. Het is onvermijdelijk. Maar het is belangrijk dat je zelf de controle houdt. Het is belangrijk dat je de kanker niet je persoonlijkheid laat beheersen. Laat angst en verdriet niet de overhand krijg. Geef het de ruimte, maar laat je troosten. Elke reis begint met een eerste stap, dus één stap tegelijk.
