Het kan je zomaar gebeuren:
– na een fijne zwangerschap word je moeder van een gehandicapt kind;
– je raakt betrokken bij een verkeersongeval en raakt blijvend invalide;
– de huisarts deelt je mee dat de uitslag van het onderzoek is dat je een ernstige progressieve spierziekte hebt;
– je kind krijgt de diagnose “autisme”;
– in het hoofd van je partner is iets geknapt waardoor zijn/haar lichaam en geest niet meer functioneert zoals voorheen;
– je kind kan niet meekomen op school en blijkt een ontwikkelingsachterstand te hebben.
“Daar moet ik niet aan denken” zul je denken. En gelukkig, de meeste mensen hoeven hier ook niet aan te denken. Maar het feit blijft……… het kan je zomaar gebeuren. En
dan? Ja dan, komen er ontzettend veel zaken op je af.
Een voorbeeld: Je raakt gehandicapt door een verkeersongeluk. Vragen die dan omhoog
komen zijn:
– Kan ik terugkeren naar mijn werk? Heeft mijn werkgever aangepast werk voor mij? Kan ik in aanmerking komen voor een uitkering en hoe gaat dat in zijn werk?
– Wat voor ondersteuningsmogelijkheden zijn er zodat ik mijn studie kan blijven volgen?
– Kom ik in aanmerking voor vergoeding van de extra ziektekosten die ik maak?
– Kan ik in mijn eigen woning blijven wonen? Hoe kan mijn woning aangepast worden? Kom ik in aanmerking voor vergoeding van de aanpassingskosten?
– Kan ik auto blijven rijden? Wie bepaalt dat? Zijn er mogelijkheden om mijn auto aan te laten passen? Hoe kom ik aan een gehandicapte parkeerkaart?
– Wie helpt mij ’s morgens mijn bed uit te komen en te wassen?
– Kan ik nog wel eens op vakantie en wie helpt mij dan met aan- en uitkleden, wassen en eten?
– Hoe kom ik in contact met lotgenoten?
– Etc. etc. etc.
Een ander voorbeeld: je kind blijkt een verstandelijke beperking te hebben. Vragen die dan rijzen zijn:
– Welke school is geschikt voor mijn kind?
– Hoe vertel ik de omgeving over de beperking van mijn kind?
– Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn andere kinderen voldoende aandacht krijgen?
– Hoe zal dat later gaan met wonen en werken?
– Wie kan mij helpen met de opvoeding?
– Etc.
Allemaal vragen die zwaar kunnen drukken. Gelukkig is er in Nederland een organisatie die hierin wat verlichting kan bieden. Deze organisatie heet MEE. MEE is een onafhankelijke landelijke organisatie die, kort door de bocht geformuleerd, de weg wijst in zorg- en dienstverleningsland voor bepaalde groepen in de samenleving. De doelgroep van MEE is:
– mensen met een verstandelijke beperking;
– mensen met een lichamelijke handicap;
– mensen met een vorm van autisme zoals Asperger, PDD-nos, klassiek autisme;
– mensen met een chronische ziekte;
– mensen met een zintuiglijke beperking (slechthorend en slechtziend);
– kinderen met een ontwikkelingsachterstand;
Iedereen die tot deze doelgroep behoort, kan zich zonder verwijzing melden bij MEE in zijn/haar buurt. De ondersteuning van MEE is geheel gratis. Alle vragen die gerelateerd zijn aan de beperking, handicap of ziekte kunnen aan MEE gesteld worden. Dat kan gaan over wonen, werken, onderwijs, financiële regelingen, zorg, vrije tijd, vervoer. Maar ook over uitkeringen, aanpassingen en hulpmiddelen, dagbesteding, opvoeding, relaties en seksualiteit. Als klant krijg je een consulent die de weg in het oerwoud van zorg- en dienstverleningsland kent. Deze consulent trekt een tijdje met je op en zal, afhankelijk van je vraag, je informeren over mogelijke voorzieningen en deze aanvragen, contacten onderhouden met bijvoorbeeld werkgever, school, uitkeringsinstantie, gemeente, zorgaanbieder. Kortom, iemand die met je MEEdenkt en die binnen de wet- en regelgeving één belang dient en dat is die van jou! Want het kan je zomaar gebeuren…….
