Elke morgen staan we op en hebben we een routine verworven
waarbij we ons goed voelen. Voor mij is een tasje koffie voor ik de deur uitga
een must om de dag goed te beginnen. Voor
de gemiddelde mens die gaat werken geldt
diezelfde routine. We komen uit bed,
maken ons klaar en vertrekken. We staan niet meer stil bij al de dingen die we
doen.
Je zou kunnen zeggen als er iets gebeurd dat niet voorzien was in die routine
dat er dan een probleem is. Bijvoorbeeld; Als je een partner hebt en die relatie
wordt stop gezet of je bent ziek op een
heel belangrijke dag of er is een sterfgeval van een belangrijk persoon in je
leven. De routine die je dan hebt opgebouwd zal ofwel helemaal doorbroken
worden of je probeert er hard aan vast te klampen om de
pijn/verdriet/onzekerheid niet te voelen .
We slagen bewust of onbewust in paniek wanneer het onbekende
aan de deur komt. We hebben het niet gepland en zijn ook niet voorzien op de
gevolgen of acties die daarop volgen.
We leven vaak al vanaf een jonge leeftijd in angst voor
datgene dat we niet kennen. We leven het liefst met mensen rondom ons. De mens
is een kuddedier en heeft aandacht, liefde en affectie nodig. De mensen die
zich afzonderen of vrijgezel zijn zoeken nog steeds naar die dingen op één of
andere manier. Niemand is gelukkig als hij alleen is. En we hebben bij elke
persoon in ons leven belangen. Die
belangen zijn heel varriërend; uiterlijk, geld, macht, bescherming, aandacht,
enz…
Ik heb vaak gezien en gehoord dat mensen deze belangen/verwachtingen niet uitspreken.
In een relatie verwachten we van een
partner, vriend(in) of familielid dat ze bepaalde dingen van ons weten. En als
ze die niet weten dan willen we dat ze deze dingen uitzoeken. We stellen ons meestal niet de vraag of deze
verwachtingen haalbaar zijn voor de andere partij? Als je niet uitspreekt wat
je verwacht hoe kan de andere persoon dan weten wat hij moet doet? Als je niet
meedeelt wat je graag hebt hoe kan men daar dan rekening mee houden? Als je dat
niet doet zal de andere partij vaak niet aan je onuitgesproken verwachtingen
kunnen voldoen.
Als ik van mijn partner verwacht dat hij het vuil buitenzet,
de vaat doet, of kookt lijkt mij dat een logisch idee om het dan ook te zeggen.
Als ik dat niet doe en de verwachtingen worden of kunnen niet ingelost worden dan zal er teleurstelling op
volgen en misschien zelfs pijn/verdriet. Het idee zal dan vaak zijn “waarom
heeft die persoon geen respect voor mij of waarom ziet hij/ of zij mij niet
graag genoeg?” Ben ik het dan niet waard??? Natuurlijk verdienen we allemaal
respect. En enkel door uit te spreken wat we wel en niet verwachten kunnen we
dan krijgen.
Daardoor kunnen we in het algemeen stellen dat mensen elkaar
meestal niet begrijpen. Het gedrag dat we dan vertonen is onvoorspelbaar en ook
de gevolgen. Mensen leven vanuit hun
denken en weten niet meer hoe ze moeten aanvoelen wat voor hen de juiste keuze
is. We leren vanuit de kleuterschool bepaalde maatschappelijke waarden en
normen. We krijgen een ideaalbeeld van hoe dingen horen te zijn. De vraag is of
dit voor iedereen hetzelfde is. Is angst en onzekerheid niet vaak de reden hoe
we ons leven indelen. Onze partner of anderen dingen opleggen die aan het einde
van de rit maken dat we nog een flauw afkooksel zijn van onszelf.
Elke mens heeft zijn manier van denken en leven en het is
door anderen dat we inzichten verkrijgen en kunnen bijleren. Ons menselijk
systeem is geneigd ons continu veilig te stellen. En in zeker zin moeten we verschillend zijn om
dingen te kunnen afwegen. Als we allemaal uit gemakzucht het algemeen idee of
beeld volgen omdat we onszelf niet durven of mogen zijn is dat dan geen
zelfmoord. De onzekerheid van onszelf zorgt voor jaloezie of nijd. De angst in
ons zorgt voor het impulsieve of passieve waarvan we allemaal weten dat het
fout loopt.
We vluchten in verslavingen om onszelf te straffen,
vernietigen op een sluipende manier. We bedekken de pijn en sluiten onszelf of
onze partner op in een glazen kooi. We geven deze regels mooie namen; WAARDEN
EN NORMEN. We krijgen een luchtbel en ooit in ons leven spat deze uit elkaar en wat doen we dan?
En wanneer THE POINT OF NO RETURN komt beseffen we vaak datgene wat belangrijk
is. Een ongeluk, verlies van een geliefde, verlies van je job, te horen dat je dood gaat. enz…
Voor mij is het belangrijk dat ik in mijn leven; respect, openheid,
eerlijkheid, communicatie, affectie en liefde mag ontvangen.
En dat niet alleen als alles goed
gaat, ook als het moeilijk lijkt te zijn moeten we voor onszelf leren
beslissen
vanuit onze intuitie. Ons hart weet zo vaak beter de weg dan ons
verstand. Is net dat onbekende niet wat ons aantrekt en datgene dat
alles spannend maakt. Als we ons hele leven zouden mogen plannen is er
dan nog iets aan te BELEVEN?
Wat is voor jou die sprong in het onbekende?……………
