In dit artikel zal ik tips geven voor het bevorderen van intercultureel contact. Ik heb 5 jaar ervaring met het opzetten van projecten en het organiseren van jongerenuitwisselingen in Senegal. Ontmoeting tussen verschillende culturen is een onderwerp dat me altijd erg geïnteresseerd heeft tijdens mijn studie filosofie en daarna.
Een van de belangrijkste competenties is een open houding. De omgeving waarin je opgroeit bepaalt de kleur van de bril waardoor je het leven bekijkt. Van je ouders en je omgeving krijg je bepaalde normen en waarden, bepaalde opvattingen over hoe je moet leven mee. Als je in een andere cultuur komt merk je dat de normen en waarden en de gebruiken anders zijn. In die situatie moet je niet te snel oordelen over de andere cultuur. Dat het anders is dan je gewend bent betekent niet meteen dat het slecht is. Neem rustig de tijd om de andere cultuur te leren kennen, probeer te begrijpen waarom mensen zich zo gedragen, wat de logica erachter is. Als je begrijpt zonder te oordelen kun je rekening houden met de ander en dan gaat het contact veel soepeler. Het is vrijwel onmogelijk om je eigen gekleurde bril af te zetten, maar het is mogelijk om een beetje te begrijpen hoe het perspectief eruit ziet van iemand die in een andere omgeving is opgegroeid. Laat ik een voorbeeld geven. Ik doe een project voor een gehandicaptencentrum. Iedere maandag is er een vergadering van het bestuur. Het bestuur bestaat uit mannen en vrouwen, allemaal gehandicapten. De vergadering verloopt altijd volgens een vast patroon. Er wordt een agenda opgesteld, er worden gedachten uitgewisseld en er wordt een gezamelijke beslissing genomen. Ik heb gemerkt dat degenen die beginnen met het word te voeren, hun mening te geven, altijd mannen zijn. Als er een stuk of 5 belangrijke mannen hun mening hebben gegeven dan beginnen de vrouwen zich ook in het gesprek te mengen, niet eerder. Ik kan als Nederlander vinden dat het niet eerlijk is dat de vrouwen nooit als eerste mogen spreken. Ik kan proberen als vrouw als eerste te spreken om daarmee de manier waarop zij vergaderen te veranderen. Maar wie ben ik om dat wat ze altijd al zo gedaan hebben plotseling te veranderen. Ik kijk hoe de omgangsvormen zijn, ik probeer te begrijpen waarom ze het zo doen en ik doe mee, ik oordeel niet. Misschien wil ik ooit nog wel eens praten met de gehandicapten over de positie van de vrouw, over emancipatie. Maar het doel van ons samenzijn is dat de vergadering goed verloopt, als ik de manier van vergaderen wil veranderen dan verstoor ik de gang van zaken.
