Een van de meest gevreesde straffen voor misdadigers in de 19e eeuw was deportatie naar Australië. Die Britse wet gaf de mogelijkheid om dat te doen. De rechters gaven die straf dan ook volop, soms voor de kleinste vergrijpen. In 1868 werd die wet afgeschaft, maar de deportaties gingen wel door: niet als straf voor vergrijpen, maar om de manier waarop men leefde. Als men arm was of geen werk had, dan liep je het risico gedeproteerd te worden. Tot in de jaren ’60 gebeurde dit.
Zo werden ongeveer 7000 kinderen uit arme en kansarme milieus bij hun ouders weggehaald en naar Australië gebracht. de ouders werd verteld, dat ze daar een beter leven zouden krijgen met meer kansen. In 2009 heeft de Australische regering zijn excuses aangeboden aan deze kinderen.De Britse regering heeft zijn excuses nog niet aangeboden.
Reis naar Australië
De reis naar Australië was voor deze kinderen absoluut geen avontuur. De meeste van hen stond uitbuiting en lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling te wachten. Of een leven als landarbeiders, als slaven. De meeste van hen zouden nooit meer naar school gaan. De belofte van een beter leven bleek een leugen.
De ouders kregen nooit meer wat te horen van hun kinderen zelf. Volgens de Britse bedrijven, die deze kinderen uitzond kwamen ze allen bij rijke families terecht. De kinderen kregen al snel te horen dat hun ouders waren overleden. Men wilde voorkomen dat ouders en kinderen elkaar zouden gaan zoeken. Dat is ook een van de redenen dat broers en zusjes van elkaar werden gescheiden bij aankomst in Australië.
Wat een leed onder deze kinderen en ouders. Kinderen die bij hun ouders waren weggehaald zaten jarenlang te wachten tot iemand hen kwam halen. Of dachten dat hun ouders vroeg of laat wel zouden komen.
Maar er kwam niemand. Slachtoffers van deze deportatie noemen het de misdaad van de eeuw van het Britse Rijk.
