Aan het eind van de Tweede Wereld Oorlog, toen het al bijna zeker was dat de geallieerden zouden winnen, werd er overleg gevoerd over hoe men de wereld zou verdelen als de oorlog voorbij was. Het Westen wantrouwde de Sovjet Unie al sinds de Russische Revolutie, de Sovjet Unie wantrouwde het Westen. Dit was dus geen goede basis om een vreedzame naoorlogse wereld in te richten.
Er werd afgesproken dat de Oost-Europese landen een democratische regering zouden krijgen, die niet vijandig was tegenover de Sovjet Unie. Het kwam erop neer dat Stalin een invloedsfeer in heel Oost-Europa had. In deze landen werden pro-Russische, communistische regeringen gevestigd.
In het Westen van Europa werden de landen geholpen door de VS, de Marshall Hulp hield in dat de VS miljarden vrijmaakten voor de wederopbouw van West Europa. Zo kon men laten zien dat het kapitalistische stelsel in beter zou zijn dan het communistische stelsel. De VS hanteerde de containment politiek. Dit betekende dat men het communisme wilden houden waar het was. Toen in Griekenland, Korea en Vietnam een communistisch bewind aan de macht dreigde te komen, stuurde de VS hier troepen naartoe om te voorkomen dat deze landen ook communistisch zouden worden.
Duitsland werd opgedeeld in bezettingszones. Er was een Frans, Brits, Amerikaans en Sovjet Unie deel. Het Westerse deel vormde de Bundes Republiek Deutschland, het Oosten vormde de Deutsche Demokratische Republiek.
Van 1945 tot 1989 bleef de situatie zo. Het Oosten en Westen wantrouwden elkaar. Er was bijna constant een oorlogsdreiging. Het Westen onder leiding van de VS, het Oosten onder leiding van de SU. Allebei de grootmachten hadden een gigantisch militair apparaat, inclusief nucleaire wapens. In 1989 hield de Sovjet Unie op te bestaan. De situatie in het land was slecht, en langzamerhand stapte men daar ook over naar het kapitalistische stelsel. De Oost-Europese landen gingen over naar een democratie en een kapitalistische economie. Daarmee was de Koude Oorlog ten einde.
