Speelt het leven één groot spel met ons? Of maken wij van ons leven een speeltuin? Het hier en nu bied bij kansen en gemiste kansen hebben geen wederkeer. (Oef, slechte horoscoop.) Dat is de gedachte die momenteel door mijn hoofd rond spookt. Een nachtelijk spookje dat mijn hoofd als geschikte landingsbaan ziet na een weekend vol van magie en Disney sprookjes, maar ook na een confrontatie met een mysterieuze NS-reiziger. Want zo begon het!
Ik zat met mijn hoofd vol herinneringen, mijn vermoeide slaapogen, opgeblazen buik van de pizza en druipneus dankzij de airco in de laatste trein van Duivendrecht naar Alkmaar. De pizza, die ik overigens eerder die dag binnen 5 minuten naar binnen had staan schranzen, zat niet lekker op z’n plek. Wat betekende dat ik zeker niet op mijn best was. Het voelde alsof ik alleen was en dat uitte zich onmiddellijk in het ongeneerde spel tussen mij en mijn spawaterfles. Na een korte opleving, mijn spadop was onder één van de treinstoelen beland, kwam ik erachter dat dit allerminst het geval was en jawel zoals wel vaker in de laatste trein was ik omgeven door spookachtig gezelschap. De stomdronken flirter achter mij kon ik nog wel handelen, de halfnaakte verderop (hij kleedde zich schijnbaar in onze coupé om) vond ik al enger worden om nog maar te zwijgen over een klokkenluider van notre dame “look a like” recht tegenover me.
Die ene normaal uitziende jongenman van ongeveer mijn leeftijd, hij was anders. Hij was niet alleen eng maar ook uniek voor de laatste trein. Waarschijnlijk was hij onder invloed van zware drugs. Had hij gewoon een bad trip of was er hier meer aan de hand? Speelde het leven met hem? Of speelde hij gewoon met hét en daarnaast ook met zijn leven? Ik weet het niet.
Ik weet wel dat hij een discussie zocht en dat hij een wedstrijdje: “Zoveel mogelijk kauwgum kauwen binnen één kwartier”,zonder moeite zou winnen.
Hij trilde als een rietje en schreeuwde zo hard als hij kon: “Jullie zijn een spiegel van jullie ziel.”
Daarop volgde: “Geen mens is uniek.” Uiteindelijk zou ik net zoveel waard zijn als hij. “ Leven is schaken. “Kinderen spreken de waarheid.“ “Niemand loopt op hout, steen of gras, dagelijks loopt een ieder van ons op marmer.”
Als ik het goed begreep waren dure schoenen niet nodig en kon Jezus van water al wijn maken. Waarom kocht ik in hemelsnaam een treinkaartje als toch iedereen hetzelfde eindigde? Tja, bij elke uitspraak verorberde hij minimaal één extra kauwgumpje. Je begrijpt, het laatste van zijn uitspraken was onverstaanbaar. Ik gun deze jongen een plekje op de toneelschool, wat leverde hij een hoop improvisatiemateriaal op. Gelukkig kon ik opgelucht ademhalen toen hij vertelde dat hij kon praten met kinderen, dacht zoals kinderen en in die bewuste zin minimaal drie keer het woord foetus gebruikte. Drugs dus.
Inmiddels was de half ontklede man met twee kinderschoentjes naar de dronken flirter gelopen en vroeg om een klein laagje bier. Helaas, de flirter kon niet reageren, hij probeerde te ontfutselen wie ik was, waar ik woonde en of ik op hem zat te wachten. Op hem wachtte ik zeker niet, wel op een signaal. De kauwgom kauwer zegt: “ Laat maar, jij bent je kinderlijke onschuld kwijt, de wereld heeft je verpest, jij kunt het niet begrijpen.” Ik kwam notabene uit Disneyland, daar waar volwassenen als idioten de commerciële held uithangen en zeker geen popcorn vinden onder de 7,50 euro. Jongens zijn prinsessen. Meisjes kleiner dan 1.07meter belanden toch in een achtbaan en ouders trekken Winnie the Pooh omver omdat juist hun kind op de foto moet. Maar ik heb er genoten, mijn ogen dicht gedaan en gespeeld met de spelletjes van het leven.
“Die zien we nooit meer terug!” Schalt het intussen door de trein. En hij stapt uit. Zien we hem nooit meer terug en ben ik echt verpest? Of zie ik mezelf ooit wel in hem terug en zijn verdrietige levensopvattingen? Speelt mijn leven met mij? Nee, tot nu toe niet. Gemiste kansen hebben geen wederkeer maar ik neem mijn kansen van wie en waar dan ook altijd serieus. Dank je wel mijn horoscoop, het signaal heb ik gekregen. De dronken flirter is zijn kans misgelopen, de half ontklede man zijn bier. En de laatste trein van de NS blijkt behalve eng ook interessant te zijn. Kinderen spreken de waarheid, met dank aan Disney. Maar eindigen wij allemaal hetzelfde? Die vraagt blijft gelukkig voorlopig ontbeantwoord. Tenzij een bad trip wel heel erg bad wordt.
