Migraine of toch…..?
Als je als bedrijfshulpverlener een oproep krijgt is het altijd de vraag wat je aantreft. Je probeert zo mogelijk in te schatten wat de hulpverlening moet zijn door vragen te stellen en op te letten. Antwoorden als acute hoofdpijn, misselijk en de neiging tot overgeven in samenhang met zweten, kunnen op een aantal zaken duiden. Ook al worden geen verlammingsverschijnselen geconstateerd en wordt helder, zei het wat langzamer, geantwoord, is er duidelijk iets niet goed in de hersenen.
Als de patiënt aangeeft geen verleden met migraineaanvallen te hebben, maar zichtbaar slapper wordt, rinkelen alarmbellen om 112 te bellen. Het verzet van de patiënt moet eveneens meegenomen worden en om de stress niet te verhogen werd geadviseerd om naar de huisarts te gaan, en wel meteen.
De patiënt gaf aan dat haar man thuis was en dat ze hem zou bellen. Daar heb ik dan op gewacht.
Nadat haar man was gearriveerd en meedeelde dat een bezoek aan de huisarts pas over een uur kon plaatsvinden, heb ik opnieuw geadviseerd rechtstreeks naar de eerste hulp in het ziekenhuis te rijden, te meer omdat zijn vrouw ook daadwerkelijk begon over te geven. Hij wilde echter niet tegen de wens van zijn vrouw ingaan en beloofde rechtstreeks naar de huisarts te rijden, ongeacht het tijdstip van de afspraak.
Als ik al bij machte was iets te doen, dan was dat nu definitief voorbij en kon ik alleen maar hopen dat het niet al te ernstig zou blijken te zijn.
Dat was ijdele hoop. Eenmaal bij de huisarts, bleek ook hij niet goed te weten wat er aan de hand was, maar was wel zo verstandig meteen door te verwijzen naar het ziekenhuis. Eenmaal daar werd gelukkig niet gedraalt en meteen een CT-scan gemaakt.
De bevindingen waren niet erg bemoedigend dus werd de patiënt met gillende sirenes naar het Radbout gereden maar moest uitgeweken worden naar het Canisius. Het Radbout had geen plaats. Vreemd was het dat op een aldaar gemaakte nieuwe scan niets meer geconstateerd werd. Natuurlijk kon daar geen genoegen mee genomen worden door de arts, want het was overduidelijk dat de patiënt zich heel beroerd voelde. Na hernieuwd contact met het Radbout werd besloten toch over te plaatsen, werd tijd gemaakt voor een kijkoperatie via de lies en een aneurysma in haar hoofd geconstateerd in een teruglopende ader. Dat zegt ook mij als bedrijfshulpverlener niets maar schijnt in zo’n ongunstig geval een redelijk gunstige constatering en begon ook de patiënt zich langzaam maar zeker beter te voelen tot opluchting van de familie. Op zoek naar verder mogelijk zwakke plekken kon na enige tijd geconstateerd worden dat deze er niet waren, althans niet ontdekt konden worden. Een later geplande mri-scan neemt hopelijk alle verdere onrust weg. Ook bij mij als bedrijfshulpverlener, want als iemand, ook al is het de patiënt, zo duidelijk aangeeft wat hij of zij niet wil dat er gebeurt, sta ik met al mijn goede raad aan de zijlijn, ook al zal ik blijven adviseren en benadrukken hoe belangrijk een bezoek aan toch minstens de huisarts is. Zo is maar weer gebleken en daar wordt dan toch beter naar geluisterd dan naar een collega, die ineens in een andere rol voor je staat.
Indy Toma
