Mogen rouwen

0
1172
blog placeholder

Bovenkant formulier

AL BIJ HET WAKKER WORDEN         

Wakker worden, opstaan, je tanden poetsen, onder de douche. Je doet het allemaal routinematig, elke dag opnieuw. Maar vanaf het moment dat je je ogen openslaat, is het aanwezig. Aanwezig, tot aan het moment dat je weer wegzakt in een slaap die je eindelijk voor een paar uur weet te verlossen van je verdriet. Verlies van je dierbare, hoe verwerk je dat, hoe kun je rouwen, hoe ga je om met je verlies? Ze bedoelen het allemaal goed, maar je zit niet te wachten op opmerkingen als ‘nu ja, hij/zij is tenminste uit zijn/haar lijden’, ‘hoe oud was je moeder/vader?’, ‘oh, maar dan heeft hij/zij toch een mooi leven gehad, ‘denk maar aan de mooie herinneringen’, ‘als je zoveel huilt dan heeft Pietje geen rust, hoor’, etc. etc.   
Je wilt gewoon je tranen mogen laten gaan, mogen huilen, je verdriet uit je lijf mogen laten stromen. Even niet flink hoeven te zijn, even niet sterk. En boos mogen zijn, op artsen, op God, op alles en iedereen!
Je had nog zoveel willen zeggen en nog zoveel willen vragen en nog zoveel samen willen doen.
Je worstelt je de dagen door, tracht mee te blijven lopen in het gedwongen stramien van de maatschappij, probeert te voldoen aan wat je omgeving van je verlangt. En er is die stille jaloezie om die man en die vrouw die samen hand in hand lopen, die dochter die wandelt met haar moeder of die vrouw met dat zoontje of ….. Jij had dat ook nog kunnen hebben, jij had ook nog …. als nu maar ….
Maar wie was zo wreed om je dierbare weg te nemen, je geen tijd meer te gunnen samen te zijn?

PSYCHOLOOG, ROUWGROEP EN/OF OP VAKANTIE?          

Duurt je verdriet mensen te lang, dan word je voorzichtig aangeraden eens te gaan praten met een psycholoog. En o ja, er zijn ook nog van die rouwgroepen waaraan je kunt deelnemen. En misschien moet je gewoon eens op vakantie gaan of gewoon een paar dagen eruit? Maar jij, jij wilt even helemaal niets. Alles lijkt opeens zo zinloos, van geen belang meer. Waar doe je het nog voor en voor wie? Wie kan begrijpen wat er werkelijk in je omgaat?            

WAT HERINNERT AAN …       

Je ziet die lege plek in bed, die ochtendjas aan het haakje, die opeens zo stille plek op de bank! Je drukt je neus in de kleding van je overleden dierbare, op zoek naar die vertrouwde geur, dat bewijs van eens zijn/haar aanwezigheid.         
Nee, je wilt nog even niet die kleding wegdoen en ook niet het huis anders inrichten en ook niet dat bord niet meer neerzetten! Het lijkt zo respectloos alles meteen te moeten veranderen.      
Met de uiterste zorg richt je een gedenkplekje in, plaatst die ene bijzondere foto in de mooiste lijst die je hebt kunnen kopen, brandt er dagelijks theelichtjes of kaarsen. En je praat met degene die je kwijt bent, in de hoop dat …. Trouw ga je elke week naar dat graf of dat plekje op het strooiveld, schikt er verse bloemen en je vertelt van de laatste nieuwtjes.

 

ROUWEN

Hoe snij je verdriet uit je lijf? Hoe kun je zo snel vergeten van iemand die zo een belangrijke plek in je leven innam? De herinneringen! Ze zeggen dat dat troost geeft, maar elke herinnering doet pijn om het weten dat het nooit meer zo zal zijn. Je gaat door fases, zeggen ze, maar in welke fase zit je dan nu? En waarom moet je eigenlijk denken in fases en in tijd en waarom moet je luisteren naar al die woorden die je niet wilt horen. Je wilt slechts  je ogen sluiten en niet meer denken, niet meer voelen. Je wilt alleen maar een arm om je heen, een schouder om op uit te mogen huilen. En wat je horen wilt is een stem die slechts zegt dat het goed is, dat je mag huilen en verdriet mag hebben en mag rouwen zolang als je denkt nodig te hebben. Rouwen wil je, rouwen.  Op jouw manier en in jouw tempo!

ik zoek je steeds in elke schaduw
in al de glitters van het licht

en in gedachten streel ik alsmaar

de zachte contouren van je gezicht

 

waar is je lach, waar zijn je babbels

ik mis je, ach, ik mis je zo



LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here