Met wederzijds goedvinden
De werknemer en de werkgever komen beiden tot de conclusie dat het beter is dat de werknemer ander werk gaat zoeken. Beide partijen komen bij elkaar en bespreken deze situatie waarna ze beide tot overeenstemming komen. Het recht geeft geen speciale regels betreffende het eindigen met wederzijds goedvinden. De gewone rechtsregels zijn hier van toepassing. Dit houdt in dat er een aanbod wordt gedaan gevolgd door aanvaarding (artikel 6:217 BW). De werknemer is niet gehouden in te stemmen met het aanbod! Is de werknemer het niet eens met het aanbod, dan dient de werkgever een ander manier tot ontslag te vinden. Ontslag kan plaatsvinden door opzegging door de werkgever, maar ook door ontbinding van de arbeidsovereenkomst.
Ontbinding
De kantonrechter kan op verzoek van de partijen de arbeidsovereenkomst ontbinden (artikel 7:685 BW). De rechter spreekt de ontbinding uit wanneer er sprake is van een gewichtige reden. In het tweede lid wordt uitgelegd wat er onder een gewichtige reden wordt verstaan. Een gewichtige reden is een dringende reden of reden dat ontstaan is door een verandering in de omstandigheden. De voordelen van de ontbindingprocedure boven de opzeggingsprocedure liggen in de regels. De opzegverboden die wel bij de opzeggingsprocedure gelden, gelden niet bij de ontbindingsprocedure. Hetzelfde geldt voor de (opzeggings)termijnen en de kennelijk onredelijk ontslag. Een grote bijkomstigheid van de ontbindingsprocedure is dat het niet mogelijk is om hoger beroep in te stellen tegen de uitspraak van de rechter. Dit alles in overweging nemende rijst natuurlijk de vraag waarom de wetgever deze procedure niet tot hoofdprocedure heeft aangeprijst? De ontbindingsprocedure is een makkelijk door te lopen procedure. Men dient een verzoekschrift in te dienen. Een verzoekschrift dat vormvrij is. Het nare luchtje ligt gelegen in lid 8 van artikel 7:685 BW: vergoeding. Ontbindt de rechter omdat er veranderingen in de omstandigheden hebben plaatsgevonden die leiden tot een gewichtige reden, dan kan op een van de partijen ten opzichte van de andere partij een vergoedingsplicht komen te rusten. De rechter bepaalt én of de vergoeding wordt toegekend én hoe hoog die vergoeding dient te zijn. Om de vrijheid van de rechter in te perken, is er een kantonrechtersformule ontwikkeld. Deze formule geeft weer hoe hoog de vergoeding ongeveer dient te zijn. De formule is A x B x C, waarbij A het aantal gewogen dienstjaren is, B de beloning en C de correctiefactor (dat is in gewone gevallen 1, maandsalaris per dienstjaar). De weging van A wordt vervolgens uitgewerkt. Iedere dienstjaar tot 35 telt mee voor de helft. Dienstjaren tussen de 35 en 45 tellen mee voor een. Tussen de 45 en de 55 voor anderhalf. En na 55 voor twee.
