Zoonlief wordt bijna zeventien jaar!
Wat is de tijd toch voorbij gevlogen.
Ooit was hij het allerschattigste jongetje ter wereld.
Ooit was hij gek op zijn tutje en… op mij!
Wij waren de allerbeste vrienden, zoonlief en ik.
Veel te snel is hij opgegroeid tot een zelfbewuste puber.
Hij kan nog heel lief zijn, maar zijn taalgebruik laat soms te wensen over.
Nu heeft hij de pech dat ik toevallig veel belang aan een degelijk taalgebruik hecht.
Niet dat ik verlang dat er thuis echt AN gesproken wordt, maar ik ben allergisch aan zijn ‘fucking’.
Zoonlief heeft een kanjer van een ochtendhumeur, bij mijn weten altijd al gehad.
Gisteren was het weer extreem.
Hij kwam in de woonkamer en begroette alles met ‘fucking’.
Van Ostaijen anno 2012 zou dus ongeveer zo klinken : ‘dag fucking ventje met de fucking fiets op de fucking vaas met de fucking bloem’.
Ik verzoek hem die ‘fucking’ achterwege te laten en de bom barst.
Zoonlief noemt me marginaal, zegt dat hij dit ‘fucking’ huis beu is, dat hij mij beu is en dat hij hoopt dat hij snel alleen kan gaan wonen.
Ik heb mijn loopschoenen aangetrokken (letterlijk en figuurlijk) en ben wat gaan joggen.
Het regende gelukkig, zo kon niemand mijn tranen zien.
Ik mijmerde de hele tijd, stelde me hem terug voor als klein ukkie.
Een ukkie dat zijn mama zo nodig had.
Natuurlijk besef ik dat er in elk gezin wel eens ruzie voorkomt.
Natuurlijk besef ik dat ik hem ooit echt zal moeten loslaten.
Maar he! pubermonster! wat heb je met dat allerschattigste jongetje gedaan?
Het jongetje dat zo gek was op zijn tutje… En op mij?!
