TE SNEL WERKENDE SCHILDKLIER?
Daar de werking en de ziektes van de schildklier al in heel wat artikelen zijn beschreven, wordt de info daarover in dit artikel beperkt. Het gaat er in dit artikel voornamelijk om te komen tot een snellere opsporing en diagnose van een schildklierziekte, zodat voor de patiënt veel sociale en lichamelijke problemen zoveel mogelijk een halt kunnen worden toegeroepen en/of beperkt.
Het leven van een schildklierpatiënt en dat van zijn omgeving kan namelijk ernstig worden vergald, terwijl de patiënt zelf – bij uitblijven van medische behandeling – over het algemeen heel weinig aan zijn situatie kan verbeteren.
LIGGING VAN DE SCHILDKLIER
De schildklier is een orgaan dat de vorm van een vlinder heeft, niet groter is dan een erwt en zich bevindt zich in de hals, net onder het strottenhoofd. Daar de schildklier de stofwisseling en de hormoonhuishouding van het menselijk lichaam regelt, is hij onmisbaar.
DE JUISTE DIAGNOSE STELLEN
Een te snel werkende schildklier, ook wel hyperthyreoïdie genoemd, wordt niet altijd meteen herkend door huisartsen.
Dat komt waarschijnlijk, omdat het scala van klachten divers kan zijn en de huisarts daardoor met gemak op het verkeerde spoor kan worden gebracht.
Het komt niet zelden voor, dat huisartsen de diagnose stellen dat de patiënt overspannen en/of depressief is. De patiënt komt namelijk meestal met die klacht bij de huisarts, waarvan hij het meeste last heeft en verzuimt zodoende vaak de overige klachten te noemen.
Daarnaast kunnen de klachten per patiënt nogal verschillen.
De volgende verschijnselen kunnen zich o.a. voordoen:
· Concentratiestoornissen
· Depressie
· Diarree
· Gejaagdheid
· Hartkloppingen
· Huilbuien
· Jeuk
· Kortademigheid
· Nervositeit
· Onverklaarbare en onbeheerste driftbuien
· Overmatige transpiratie
· Slaapstoornissen
· Starende blik
· Tremor (voortdurend trillende handen/vingers
· Vermoeidheid
· Verschrikte ogen
· Versnelde hartslag
Door gebrekkige informatie van de patiënt, kan de huisarts een verkeerde diagnose stellen.
De patiënt kan zodoende jarenlang blijven doortobben en zich doodongelukkig voelen. Zijn klachten kunnen zonder meer een zware wissel trekken op het gezin en andere menselijke relaties. Tijdige herkenning en behandeling van de ziekte kan dus veel problemen voorkomen en het dagelijkse leven van de patiënt een stuk draaglijker maken.
De huisarts zou d.m.v. een scherpe observatie van de patiënt (tremor, verschrikte of gejaagde ogen), alsmede door doorvragen naar diens klachten, op het spoor kunnen worden gezet van de schildklier.
Ook de patiënt kan een positieve bijdrage leveren aan een juiste diagnose, door al zijn klachten van tevoren op papier te zetten en deze bij het consult te overhandigen aan de huisarts.
Door middel van een simpel bloedonderzoek kan worden aangetoond dat de patiënt aan hyperthyreoïdie lijdt. De T4-spiegel blijkt dan namelijk verhoogd te zijn en de TSH-waarde verlaagd. Door het teveel aan schildklierhormonen wordt de stofwisseling aangespoord, waardoor allerlei vervelende klachten kunnen ontstaan.
DE BEHANDELING
Na de gestelde diagnose kan de patiënt behandeld worden met schildklierremmende medicijnen. Zonder schildklierhormonen kan een lichaam niet functioneren en dus zal de arts – na normalisering van de bloedwaarden – ook nog schildklierhormonen voorschrijven. Over het algemeen worden de medicijnen na ca een jaar gestopt om te kijken of de schildklier weer normaal werkt. Is dat niet het geval en blijft de schildklier overactief, dan kan worden besloten de patiënt een behandeling te laten ondergaan met radioactief jodium om een deel van de schildklier te vernietigen. Is er sprake van een vergroting van de schildklier (struma), die slikklachten of cosmetische bezwaren veroorzaken, dan kan d.m.v. een operatie een deel van de schildklier worden verwijderd.
DE RADIOACTIEVE BEHANDELING
‘Radioactiviteit’ is een beladen woord en je daarover vooraf goed laten informeren door je behandelende arts, kan een hoop angst voor een dergelijke behandeling wegnemen.
De radioactieve behandeling vindt plaats in een afgesloten kamer in een ziekenhuis, alwaar het radioactief jodium wordt toegediend middels een capsule. Na toediening duurt het enkele maanden alvorens het gewenste resultaat wordt bereikt. Het radioactief jodium verlaat het lichaam meestal twee weken na de behandeling. Helaas ontwikkelt een groot deel van de patiënten, die een dergelijke behandeling hebben ondergaan, op den duur een te traag werkende schildklier en zullen zij daarvoor voor de rest van hun leven medicijnen moeten slikken.
PATIËNTENBELANGENVERENIGINGEN
De volgende patiëntenbelangenverenigingen zijn actief op het geven van voorlichting, lotgenotencontact, en wetenschappelijk onderzoek, t.w.:
De Nederlandse Vereniging van Graves Patiënten
Schildklierstichting Nederland
Stichting Schild (voor kinderen)
Geraadpleegde bronnen :
De Nederlandse Vereniging van Graves Patiënten
Schildklierstichting Nederland
