Wil je slachtoffer of ervaringsdeskundige zijn?
Waar zoeken we
naar? Als we even stil staan bij het
leven dan weten we heel goed wat we wel en niet willen. We beelden ons zo vaak het
verleden of de toekomst in dat deze ons leven bepaalt. We vergeten dat tijd
relatief is en dat we NU moeten leven.
Er is namelijk alleen maar NU…
Als we op deze moment positief zijn dan zijn onze doelen en
wensen ook positief. Als we negatief denken dan is alles wat daarop volgt ook
negatief. Zo simpel is het uiteindelijk niet.
Ja het was even negatief…maar die moment is vaak sneller
voorbij dan dat wij die als mens kunnen loslaten. We nemen geen
verantwoordelijkheid voor ons eigen gedrag en de gevolgen daarvan. Het is
zoveel makkelijker om aandacht te krijgen als we slachtoffer zijn van iets.
Soms hebben mensen zoveel slechte ervaringen dat ze er als
het ware in blijven vast steken. Je zou kunnen zeggen dat ze alles wat ze
meemaken op de mensen rondom hen steken. De verantwoordelijkheid voor de situatie
’s ligt in hun denken altijd bij anderen.
Zo vaak kom ik mensen tegen die hun verhaal tegen mij
vertellen met alle dramatische momenten waarvan zij het slachtoffer zijn. Ikzelf merk ook dat als ik niet oplet zelf
geneigd ben mezelf als een slachtoffer te zien van wat anderen doen. Het is op
zich al een hele andere manier van denken om jezelf erop te wijzen dat je
hervalt in je rol en dat je eigenlijk wel verder kan.
Als mensen tegen mij bijvoorbeeld roepen, onrechtmatig
behandelen of oneerlijk zijn heb ik de keuze… Ik voel mij triest en niet
waardig genoeg en zoek de fout bij mezelf…; waaraan heb ik het verdiend dat ze
mij zo behandelen? Dit kan ik dan tegen anderen gaan verkondigen als onrecht en
“weet jij hoe ik behandeld ben..???!!!” En mensen zullen mij natuurlijk gelijk
geven want ze herkennen het en weten dat zulke onaangename gevoelens toch niet
door onszelf kunnen komen.
OF….
Ik kom op voor mijn gevoelens op die moment en zeg “ STOP!!!”
Wat je nu bij mij doet vind ik niet aangenaam. Ik zou het dan ook leuk vinden
dat je ermee op houdt. Als die persoon dan kiest om verder te gaan is het niet
meer mijn probleem. Ik zit niet met opgekropte emoties die ervoor zorgen dat ik
nog meer een slachtoffer wordt van de leefwijze die we zelf hebben gecreëerd. En
ik moet ook niet om aandacht bij een ander gaan zoeken want ik ben trots op
mezelf dat ik voor mezelf opkwam.
De verantwoordelijkheid die we vaak niet kennen en hebben
geleerd is vanaf dat we het weten een keuze. We kunnen niet met oogkleppen
oplopen als het aankomt op ons eigen gedrag. Je kan jezelf niet ontkennen! En als je dat wel doet dan is het triest en respectloos naar uw eigen kunnen.
We zijn tot meer in staat dan wat anderen zeggen of wijzelf.
Wat we niet kennen kunnen we niet voorspellen. En het is niet omdat we in het
verleden iets niet hebben volbracht dat het ons in de toekomt niet lukt! ….
