Persoonlijk ben ik voor versoepeling van de euthanasie wetgeving. De huidige juridische regeling is namelijk te streng en op sommige punten zelfs kortzichtig. Momenteel moet er sprake zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden ten gevolge van een medisch classificeerbare ziekte; voordat iemand in aanmerking komt voor vervroegde levensbeëindiging. Dit vind ik kort door de bocht. Mensen kunnen ook ernstig lijden aan zaken die niet voorvloeien uit een somatische of psychische aandoening. Er zijn genoeg mensen die te lijden hebben onder het leven zelf. Van deze groep mensen voldoet maar een klein deel aan de wettelijk gestelde eisen. Ik vind het logisch dat we juist ook deze mensen op een zo goed mogelijke manier proberen te ondersteunen, zelfs als dit betekent dat we ze daar voor moeten helpen bij zelfdoding.
Zelf ben ik atheïst met een wetenschappelijke blik op het leven. Op mijn standpunten heeft geloof dan ook geen invloed. Uiteraard respecteer ik de mening van mensen die hier anders over denken en daarom moet de keuze altijd genomen worden door de patiënt zelf, het liefst in overleg met zijn vrienden en familie. Bij deze keuze mag de arts alleen een ondersteunende en informerende rol in nemen. Objectiviteit is erg belangrijk zodat de persoonlijke voorkeur van de arts geen invloed heeft op de patiënt. Omdat vrijwel iedereen een eigen mening heeft over euthanasie, is dit nog moeilijker dan je zou denken. Ik denk daarom dat het belangrijk is dat voor dit begeleidingsproces artsen worden aangesteld die speciale scholing hebben ondergaan. Op deze manier is men verzekerd van de specialistische bijstand, die juist hier zo belangrijk is, omdat de gevolgen mogelijk irreversibel kunnen zijn. Een tweede reden om hier speciale mensen voor aan te stellen is om de behandelende arts in beschermen te nemen tegen de mogelijke psychologische gevolgen. Euthanasie is een heftig proces voor zowel patiënt, familie EN arts. Wanneer je speciale artsen uit kiest kunnen deze worden voorbereid om goed met deze ingrijpende handeling om te gaan. Dus om de hulpverlener in bescherming te nemen is het wenselijk om speciale artsen aan te stellen, die uitgebreide psychologische ondersteuning krijgen.
Ook moet er bij het soort euthanasie aanvragen waar geen sprake is van ondraaglijk lijden een tijdsduur worden vastgesteld waarin de patiënt alles goed kan overdenken en alles met vrienden en familie kan bespreken. Hierbij moet de persoon in kwestie actief begeleid worden door een specialist. In deze periode dient ook een uitgebreid onderzoek te worden ingesteld naar de psychologische status van de patiënt. Dit wordt gedaan om depressies en mentale aandoeningen die van invloed kunnen zijn op de besluitvorming uit te sluiten. Waar we ook voor moeten hoeden is dat er niet zwart wit naar casussen gekeken gaat worden. Iedereen is verschillend en alle situaties zijn anders. Een vijfenzeventig jarige vitale man die geen zin meer heeft om verder te leven kan net zo goed in aanmerking komen voor euthanasie als een zevenennegentig jarige vrouw die terminaal ziek is. Van te voren kan hier nog geen mening over worden gevormd. Pas na uitgebreide observatie is het mogelijk om hier een uitspraak over te doen.
In het huidige systeem wordt achteraf door een commissie beoordeeld of de euthanasie correct is uitgevoerd. Zelf zou ik juist willen zien dat er van te voren door een capabele ethische commissie wordt gekeken of er een goede reden is waarom euthanasie in deze specifieke casus geen goed idee zou zijn (depressie, wilsonbekwaamheid, etc.). Op deze manier wordt elk individu apart beoordeeld. De bewijslast voor een argumentatie tegen euthanasie ligt dus bij deze commissie en niet bij de patiënt. Heeft deze commissie of de begeleidende arts geen goede reden waarom de euthanasie geen goed idee is, en wil de patiënt nog steeds, dan dient deze uitgevoerd te worden.
Veel mensen zijn bang om een onherstelbare fout te maken, vanuit die invalshoek is euthanasie een onaantrekkelijke optie. Het is veel gemakkelijker om passief toe te kijken en aan de zijlijn te blijven staan. Daarom moeten we een groep mensen aanstellen die stevig genoeg in de schoenen staat, om ook moeilijke keuzes te kunnen maken als dat geïndiceerd is. We moeten niet lichtzinnig gaan denken over euthanasie, maar we moeten ook niet vanuit een angstig onderbuik gevoel gaan handelen. Hulp bij zelfdoding is al veel minder taboe dan twintig jaar geleden, maar nog steeds staat het idee veel mensen tegen. Juist daarom is het zo belangrijk om hier zo transparant en duidelijk mogelijk over te zijn. Ik heb een visie waarin goed geïnformeerde wilsbekwame mensen met een duidelijke visie op hun eigen leven ook zelf moeten kunnen beslissen wanneer en hoe hun leven eindigt. Hier dient uiteraard wel een zorgvuldig en uitgebreid overdenkings- en voorbereidingsproces aan vooraf te gaan. Gespecialiseerde en ervaren artsen kunnen de patiënt hier de beste begeleiding in geven. Als vervolgens de betreffende arts of de ethische commissie geen duidelijke reden heeft om het verzoek tot euthanasie niet in te willigen, dan moet dit gerespecteerd en uitgevoerd worden. De enige manier waarop dit kan gebeuren is door de wetgeving rondom euthanasie te versoepelen en er op een meer pro actieve manier mee om te gaan.
