Kinderen zijn bij hun geboorte in alles afhankelijk van de ouders. In de meeste gevallen is dat de moeder. Ze zal haar kind in zijn basisbehoeften voorzien. Ook de emotionele behoefte zoals knuffelen, vasthouden en laten merken dat je van je kind houdt. Toch zijn er kinderen, die dat niet of nauwelijks krijgen. Ze zullen zich afgedankt en waardeloos voelen en zichzelf gaan redden.
Er zijn kinderen die op deze manier jaren bij hun mishandelende moeder wonen. Een van mijn pleegdochters is pas uit huis gehaald toen ze 10 jaar was. Ze ging zelf praten over de mishandelingen en het misbruik wat thuis plaatsvond. Dit gezin was bekend bij de de hulpverlenende instanties en stonden onder toezicht van Jeugdzorg. Moeder wist hen elke keer weer te manipuleren en af te leiden van de werkelijkheid. Was hen te slim af.
Intussen heeft mijn pleegdochter wel geleerd om zichzelf te redden in een situatie die ronduit slecht voor haar is. Ze is nu 12 en woont een kleine twee jaar bij ons.
Wat wij merken is dan ook dat ze probeert ons te manipuleren door leugentjes en halve waarheden. Ze speelt de andere kinderen in ons gezin tegen elkaar uit. Meestal eindigt dit negatief voor haar, want bij navraag komen we er toch achter. Het bizarre is dat ze lijkt te genieten dat ze de sfeer heeft verpest of andere kinderen aan het huilen krijgt.
Als er iets leuks aan de gang is dan moet ze het kapot maken en als het gezellig is dan moet ze iets doen waardoor iedereen boos op haar wordt.
Een duidelijk voorbeeld van haar gedrag en wat voor gevolgen dit heeft voor de anderen, maar ook voor zichzelf.
Ik krijg op een zaterdagmiddag een paar vriendinnen op bezoek, dus pleegvader wil iets gaan doen met de jongste 3. Eerst dacht hij aan een boswandeling of speeltuin, maar het werd het Dolfinarium.
Hij zegt dit tegen de drie pleegdochters, waaronder het meisje waar ik over schrijf. . De kleinste twee springen een gat in de lucht, maar onze pleegdochter kijkt ontevreden en loopt naar de andere kamer.Pleegvader wil de oudste pleegdochter van 16 ook meevragen, maar zij is op haar kamer op zolder, twee trappen op. Pleegvader denkt, die komt zo wel naar beneden, dan vraag ik het wel.
Dan ineens verandert de sfeer in huis, want ik hoor en zie pleegdochter van 16 luid stampend en huilend naar beneden komen en weer boven gaan. Ik vraag me verbaasd af wat er ineens is. Ook de kleintjes weten zich geen houding te geven. Wat blijkt: onze pleegdochter van 12 jaar liep naar de andere kamer en heeft lachend tegen de pleegdochter van 16 gezegd: Pleegvader gaat lekker met ons drietjes naar het Dolfinarium en jij mag lekker niet mee.
Intussen loopt pleegvader haar te zoeken en begrijpt niets van haar gehuil.
Er gaat dus ineens een golf van negativiteit door het huis en niemand weet in eerste instantie hoe dat komt, maar als iedereen zijn verhaal gedaan heeft weten we wie de aanstichter is hiervan,. Omdat dit soort dingen in meer of mindere mate steeds gebeuren de laatste tijd, misschien ook wel eerder, reageert pleegvader heftig door de aanstichtster naar haar kamer te sturen en niet meer mee te willen nemen. Ze reageert met de woorden: Ach, ik had er toch al geen zin in.
Ik sta toch steeds weer te kijken wat dit meisje kan aanrichten. En het is soms zo ongrijpbaar.
