Web 2.0: de een vindt het een kristalheldere term, de ander vraagt zich af of Internet soms met een nieuwe versie is gekomen. Nee dus. Web 2.0 slaat op de mogelijkheden die we tegenwoordig zelf hebben om Internet te vullen en aan te passen aan onze persoonlijke voorkeuren. Dat varieert van sociale sites als Hyves en Facebook, tot online fotoalbums, blogs, podcasts, Youtube, RSS, online documenten waarin je samen kan werken en nog veel meer. Kortom: wij maken het web.
Wat willen we?
Maar wat willen we nu eigenlijk ècht van Web 2.0 toepassingen? Willen we nóg meer informatie? Of willen we juist minder informatie? Willen we dat de aangeboden informatie voorgeselecteerd wordt, zodat we niet meer zo gebombardeerd worden? Of vinden we het juist fijn om alles ongefilterd binnen te krijgen: vrijheid blijheid en weg met elk censuurgevaar.
Steeds meer keuzemogelijkheden dienen zich aan om Internet zelf om te buigen tot persoonlijk maatwerk. Via RSS, social bookmarking en Flickr groups kies je ervoor om bepaalde berichten of beelden binnen te krijgen. Zelf zoeken hoeft niet meer. Maar het kan nog wel; elke duik in de wereld van Google, Yahoo en blogs wordt beloond – of bestraft – met een overvloed van informatie.
Deugdelijk, bruikbaar en volledig?
Geweldig, zou je zeggen; alles is mogelijk. Maar misschien is dat schijn. Net zoals een redactie bepaalt wat er op de voorpagina van een krant belandt en wat in de prullenbak, werkt dat ook voor nieuwssites op Internet. En ja, op een blog kan iedereen in principe schrijven wat hij of zij wil, maar juist die personen die echt opzienbarende informatie hebben zullen dit niet zomaar in een blog zetten. Zou een plaatselijke garageknutselaar die een volstrekt milieuvriendelijke en goed toepasbare energiebron ontdekt, en hier ook nog wat aan wil verdienen, dit echt direct op Internet zetten? Wat zou er met deze persoon en zijn ontdekking gebeuren; is het mogelijk dat anderen er baat bij hebben de man of zijn uitvinding direct in diskrediet te brengen of in te lijven tot een moment waarop er meer aan verdiend kan worden?
Economische grootmachten sturen met hun keuze van informatievoorziening veel menselijk gedrag, ondanks en ook juist dankzij het bestaan van Internet. Moeilijk is dat niet; een nieuwsbericht heeft nieuwswaarde en geloofwaardigheid als, bijvoorbeeld, het van een gezagwekkende bron komt. Drie bedorven stukken varkensvlees uit Engeland kunnen zo veranderen in een ‘mogelijke bron van mond- en klauwzeer; vlees uit Engeland verdacht’, met alle gevolgen voor de Engelse veehandel. Als het maar gepubliceerd wordt door een bron die als betrouwbaar beschouwd wordt.
De keuze voor wat er precies op je eigen knusse RSS-pagina verschijnt ligt daarom weliswaar gedeeltelijk bij jezelf, maar geeft geen garantie voor de deugdelijkheid of bruikbaarheid van de informatie. Heel veel anders dan vóór het verschijnen van Internet op grote schaal is dit niet, en toch geloven veel mensen alles wat op de monitor verschijnt kritiekloos.
Onafhankelijk door vaardigheid
Maar de voordelen dan? Ironisch genoeg komen die ook al door het steeds menselijker worden van Internet. We zijn niet meer afhankelijk van de grote persbureaus en ook bedrijven met een krachtige PR bepalen niet meer alleen wat ons voor ogen komt. Hoe meer grote en kleine bronnen dezelfde informatie brengen vanuit hun eigen unieke gezichtspunt, hoe groter de kans dat we ons een realistisch beeld kunnen vormen van de echte waarde van de gepubliceerde informatie.
De grootste belemmering daartoe is nog de onervarenheid en ontbrekende vaardigheid van veel mensen om zich echt vrij te kunnen – en willen! – bewegen op het Internet. Gelukkig is dat een probleem dat zich vanzelf oplost. De toenemende vaardigheid van de jeugd, de ‘digitale generatie’, en de steeds gebruiksvriendelijker wordende toepassingen op de digitale snelweg groeien in rap tempo naar elkaar toe.
Voor alle anderen is er een keuze: moeite doen en meegroeien, of gemakkelijk en rustig in het heden blijven. Slecht is dat zeker niet, maar wel zal de kloof steeds groter worden. Wat kies jij?
