Luilekkerland. Dat is exact de plaats waarmee je Kalithea
Mare Palace kan vergelijken. Het eten is er ongelooflijk lekker – en dan echt
van het soort lekker waarbij je propvol zit en toch een nog voller bord tarama
en tzatziki gaat halen – en het hotel is ontzettend groot. Maar die luxe was
ook wel verdiend, want voor we vertrokken op Zaventem hadden we eerst maar
liefst zeven uur vertraging, waardoor we midden in de nacht pas toekwamen. En
als je weet dat mijn ouders controlefreaks zijn die precies op dát uur moeten
en zullen gaan eten, is er van slapen niet veel in huis gekomen die eerste
nacht. Maar vastzitten op Zaventem was nu ook weer geen levensgroot drama. We
kregen er gigantisch veel eetbonnetjes, we zagen oude bekenden terug en gingen
op de foto met Koen Wauters! Dat verliep ongeveer zo…
Mama: OMG, Koen Wauters loopt daar! Lesley, wil jij met
mij op de foto?
Ik: Ja, keicool!
Mama: Koen, Koen! Als het stoort moet u het zeggen, hoor,
maar euh… Zouden wij alstublieft een
foto
mogen hebben?
Koen: (bromt) Hmm, ja…
Mama: Maar als het stoort moet ge het zeggen, hé!
Koen: Nee, nee, ’t is goed…
Mama: Dank u wel! Ge gaat toch niet naar Rhodos zeker?
Koen: (loopt weg) Nee, nee…
Mama: Want wij hebben ZEVEN uur vertraging! Waar gaat u
dan naartoe?
Koen: Hmm, alé, dag, hé!
Maar, hé, ook al noemde iemand het een koen
wauters-what-the-fuck-moeten-die-wijven-mij-nu-altijd-lastig-vallen-maar-ik-zal-toch-ne-second-blijven-staan-om-hun-grootste-droom-te-laten-uitkomen-
lach, ik vind persoonlijk dat het een authentieke, niet opgedrongen lach is!
Eenmaal aangekomen in het hotel, bleek het – met zijn achtendertig
graden – zowat de warmste vakantie te zijn die we ooit al geboekt hadden. Na
het regenachtige België een welkome afwisseling! Eén klein detail: de airco werkte
niet. Dus hop, wij naar de receptie (en de bijbehorende schattige
receptionist): “Our air conditioning isn’t working.”
Receptionist: “We
could offer you a bigger room, a royal suite.”
Wij: (kijken op het
plannetje) “No, not necessary, we just want the airco, the suite is way too far
from the pool and the shop, and if we want an
ice cream… Thanks, but no thanks!”
Tot we naar de kamer gingen kijken en het duidelijk werd waarom de
knappe receptionist (die we Stefanos noemen, omdat dat zijn naam was), ons met
verblufte ogen had aangekeken. We zouden gek zijn om dit te weigeren. Een enorm
appartement, twee aparte slaapkamers, twee badkamers en gratis minibar die vier
keer werd bijgevuld. En dat plannetje had dik overdreven: de afstand viel best
mee (maar ondertussen dacht Stefanos wel dat we luie Belgen waren). Ik denk
trouwens ook dat hij best blij was toen we vertrokken. Steeds opnieuw
balpennen, papier, enveloppen, adressen, internet-toegang of taxi-informatie
verlenen aan een stalkerig meisje gaat ook vervelen op den duur. En als ze dan
ook nog eens zegt ‘We take pictures with the staff, can we take a picture with
you?’, moet hij zich helemaal in de war hebben gevoeld!
We hebben ook twee excursies gedaan. De eerste – een culturele
uitstap naar een Akropolis – was niet bepaald ons ding. Veel te hoog, veel te
vermoeiend, veel te veel geschiedenis, veel te warm – eenenveertig graden! Maar
de tweede was een gewéldige jeepsafari.
Die twee Nederlandse vrouwen die dat organiseerden, hadden
blijkbaar nog nooit zo’n oud rijbewijs als dat van mijn vader gezien (‘Jezusmina!
Dat meen je niet, kom nou eens kijken allemaal! Ben jij dat wel? Daar moeten we
even een kopietje van nemen, drie keer tekenen alstublieft!’)
Ik was wat bang voor de hobbelige bergen in combinatie met mijn te
kleine blaas (ervaring mee, geloof me – wie kiest er als zevenjarige dan ook
een klein struikje om naast te plassen, als er een heel bos naast je staat),
maar na een toiletbezoek was ik helemaal gerustgesteld en werd het echt een
superdag.
De laatste paar dagen gingen vooral in dit ritme: opstaan –
ontbijten – zwembad – ijsje – zwembad – avondeten – show (ik heb ‘Anne’ van
Clouseau op de karaoke gezongen, van een belachelijk ensemble gesproken) en dat
laat mijn weegschaal me nu duidelijk merken!
Dus als je bang bent van dat rotding dat te veel cijfers aanduidt,
is dit hotel allesbehalve een aanrader. Durf je de strijd aangaan (m.a.w. gooi
je weegschaal gewoon uit het raam), is het zeker de moeite waard! Het eten, het
personeel, het hotel: wauw.
Rhodos, je wordt gemist!
