Iron Maiden is een Britse heavy metalband die sinds 1975 actief is. De oprichter van deze band is Steve Harris (die eerder speelde in Smiler). De naam komt van het middeleeuwse marteltuig (in het Nederlands: de ijzeren maagd): dit is een ijzeren kast in de vorm van een mens dat binnenin bekleed was met pinnen. De gevangene of veroordeelde werd dan in de kast geduwd en dus gespietst.
Heavy metal
Wat is heavy metal? Heavy metal stroomt eigenlijk uit de hardrock. Het is vaak zware, agressieve muziek met duistere thema’s zoals horror, mythologie en oorlog. Toen de opkomende punk zo goed als overgewaaid was in de jaren 70 ontstond er een nieuwe stroming in de metalmuziek: New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM). Grondlegger Black Sabbath van de heavy metal werd hierbij aangeduid als muzikaal voorbeeld. Later, in 1975, ontstond dus Iron Maiden en werd zo een van de bekendste bands in het genre. In de jaren 80 kende de NWOBHM zijn hoogtepunt.
1975 – 1980
De band Iron Maiden zag voor het eerst zijn daglicht in 1975, toen bassist Steve Harris afscheid nam van zijn voormalige bands Smiler en Gypsy’s Kiss. Het duurde enkele maanden voor hij een groepje compleet had. De eerste Iron Maiden leden waren: gitarist Terence Rance, gitarist Dave Sullivan, drummer Ron Matthews en Paul Day. Niet veel later gebeurde de eerste wisseling al: Dave Sullivan werd vervangen door Dave Murray. Samen met oprichter Steve Harris is Dave Murray een van de ‘ouwe rotten’ van Iron Maiden. Ze hebben beiden tot nu toe in alle albums meegespeeld. Een jaartje later in 1977 werd zanger Paul Day ontslagen omdat hij ondermaatse zang- en podiumprestaties zou leveren. Paul Day heeft na zijn carrière bij Iron Maiden nog enkele kleine successen behaald met nieuwe en bekendere bands. Hij werd vervangen door Dennis Wilcock. Deze wordt gezien als de bedenker van Iron Maiden- mascotte Eddie. Het is een monster dat te zien is op elk album en geregeld de benen neemt en op het podium te zien is tijdens optredens. In datzelfde jaar waren er enkele onduidelijke wisselingen en toevoegingen in de groep: zo was Tony Moore dat jaar keyboardspeler bij Iron Maiden, gitarist Terence Rance verliet de band, Terry Wapram verving in het voorjaar van ’77 even Dave Murray voor de gitaar en Barry Purkis verving Ron Matthews als drummer. Een jaar later werd de bedenker van Eddie, Dennis Wilcock, dan vervangen door Paul Di’Anno. Op 31 december 1978 nam Iron Maiden een demo, Spaceward, op met vier nummers: Prowler, Invasion, Iron Maiden en Strange World. De eerste drie werden bijna een jaar later, op 9 november 1979, uitgebracht op een vinyl, getiteld The Soundhouse Tapes. Het verkocht zo goed dat ze meteen een platencontract voor vijf albums kregen bij EMI. Voor die vinyl had de band alweer enkele wisselingen uitgevoerd, de band bestond nu uit vier leden: Paul Di’Anno (zang), Dave Murray (gitaar), Steve Harris (basgitaar) en Doug Sampson (drums).
De jaren 80
Op 14 april 1980 was het dan eindelijk zo ver, het debuutalbum Iron Maiden kwam op de markt. Voor dat album voegde de band er een gitarist bij: Dennis Stratton. Ook drummer Doug Sampson mocht niet meespelen op het album en werd vervangen door Clive Burr. Dat jaar maakte de band een ‘kleine oversteek’ en bezocht onder andere Nederland. Het duurde niet heel lang, in 1981, voor gitarist Dennis Stratton eruit gezet werd en vervangen werd door een goede vriend van Dave Murray: Adrian Smith. Adrian Smith zit op dit moment nog steeds in Iron Maiden, hij is er echter enkele jaren uitgeweest (zie: De jaren 90). Hetzelfde jaar bracht de band het volgende album, Killers, uit. Killers bevatte nummers van de beginjaren van Iron Maiden (1975 – 1979) en twee nieuwe nummers, Killers en Murders In The Rue Morgue. Het album was het beginpunt van het langdurige succes van de band. Ze mochten zelfs voor dat album een stapje in de wereld zetten. Er werd ook een Live album uitgebracht tijdens Killers World Tour, getiteld Maiden Japan. Het mocht niet baten, maar toen zanger Paul Di’Anno een drugs- en drankverslaving bleek te hebben, werd hij eind 1981 vervangen door Bruce Dickinson. Ook hij zit nog steeds in Iron Maiden, hoewel hij ook enkele tussenjaren niet in de band heeft gezeten (zie: De jaren 90). Dan verscheen in 1982 hun nieuwe album The Number of the Beast. Het werd een succesvol album en dat liet het publiek weten. Ze vertrokken uiteindelijk op tour naar de Verenigde Staten, Japan en Australië. Niet bij iedereen werd hun muziek geapprecieerd. Zo beweerde een sterk christelijke gemeenschap dat Iron Maiden een groepje satanisten was doordat in hun teksten verscheidene keren ‘de duivel’ werd vermeld. Het aantal groepswisselingen daalde en stilletjes aan werd Iron Maiden gevormd zoals die vandaag nog is. De drummer werd vervangen door Nicko McBrain, die vanaf dat jaar (1982) tot vandaag nog in de band zit. Met z’n vijven namen ze drie nieuwe albums op: in 1983 was dat Piece of Mind, in 1984 Powerslave en in 1986 Somewhere in Time. Alle drie waren ze erg succesvol, en behaalden zelfs platinum. Het was duidelijk een enorm succes, en het werd stilaan duidelijk dat de groep hun genre meer begon aan te passen aan een breder publiek. Dat bleek in hun volgende album, Seventh Son of a Seventh Son. Het was een alternatief album, een richting die Iron Maiden nog nooit eerder was ingeslagen. Er werd vlijtig geëxperimenteerd met keyboards en synthesizers. De fans waren volslagen verrast en al gauw kwamen teleurstellingen. Ze beweerden dat Iron Maiden niet meer heavy metal was. Dit werd sterk benadrukt toen gitarist Adrian Smith besloot uit de band te gaan omdat hij het, net zoals de fans, niet meer eens was met ‘de nieuwe richting’.
De jaren 90
In 1990 werd er een vervanger gekozen voor Adrian Smith, dit was Janick Gers. Met de nieuwe aanwinst was het tijd voor een nieuw album. Dat verscheen nog hetzelfde jaar, in 1990, en droeg de naam No Prayer for the Dying. Het album had terug de muzikale basis van de Iron Maiden, maar de typische teksten waren nog steeds niet wat het zijn moest. Het grote succes bleef uit. Iron Maiden was niet meer wat het was geweest. In 1992 verscheen dan maar een nieuw album, Fear of the Dark. Het werd met open armen ontvangen, en kwam goed aan bij de fans. Hoewel het album maar enkele nummers hadden dat de fans onder de categorie ‘goed’ plaatsen, werd er toch een enorm succes behaald met het nu nog steeds populaire nummer Fear of the Dark. Toch slaagde Iron Maiden er niet in om net dat ene extra te geven waar de fans op wachtten. Ook zanger Bruce Dickinson was zijn motivatie even kwijt, en besloot zich meer te richten op zijn solocarrière. Het volgende jaar, 1994, was het tijd voor een nieuwe zanger. Deze kwam met de komst van Blaze Bayley, een nieuw jong talent. Hij werd al snel het zwarte schaap, aangezien hij zich niet kon evenaren met het stemvermogen van de vorige zanger Bruce Dickinson en eveneens niet in het plaatje van Iron Maiden paste. Hoewel de band niet altijd even gelukkig was met de nieuwe aanwinst, vooral drummer Nick McBrain kon niet altijd vrede sluiten met de nieuwkomer, maakten ze toch twee albums. De eerste kwam in 1995, dat was The X Factor. De volgende verscheen in 1998, getiteld Virtual XI. De albums werden door de fans meer gewaardeerd. Het sprookje van de nieuwe zanger duurde echter niet lang. In februari 1999 besloot Bruce Dickinson zich weer bij het Iron Maiden- gezelschap toe te voegen en verliet Blaze Bayley de band. Met de terugkeer van Dickinson kwam ook gitarist Adrian Smith er weer bij, hoewel zijn vervanger Janick Gers bleef. Op dat moment waren er dus drie gitaristen in de band, wat nu nog steeds zo is. Het plaatje klopte weer, en zo ook verscheen er een computerspel voor Iron Maiden, genaamd Ed Hunter. In het spel moet de speler de mascotte Eddie door verschillende locaties loodsen, die bestaan uit de covers van Iron Maiden- albums. Ook ging de band weer op reünietournee.
2000 en later
In 2000 kwam er een nieuw album, Brave New World. Iron Maiden stond er weer en wist de fans weer tevreden te stellen. Met hun optreden op ‘Rock In Rio’ verscheen in 2002 zevende, gelijknamige live album Rock In Rio. In 2003 verscheen een nieuw album: Dance of Death. Ook dat album werd een succes. De band ging twee keer op tournee, op de laatste speelde ze enkel nummers van hun eerste vier albums. Drie jaar later was het tijd voor hun, tot nu toe, laatste album: A Matter of Life and Death. Het album zorgde voor een te evenaren succes als in de jaren 80. Het album bestond uit nummers die gemiddeld 7 minuten duurde en de teksten waren nog meer duister dan voorheen. Voor dat album ging de band weer enkele concerten doen, zoals in onder andere Nederland.
Nu en toekomst
Dit jaar nog (2007) heeft de band weer een tournee gedaan omwille van het 25-jarig jubileum van hun album The Number of the Beast. Ze gaven enkele grootste concerten zoals onder andere op het Belgische ‘Graspop’ en het Nederlandse ‘Fields Of Rock’. In 2008 heeft de band alweer een nieuwe tournee gepland, de ‘History Part 2: The Golden Years Tour’. Ze zullen dan waarschijnlijk alleen nummers van Powerslave (1984), Somewhere In Time (1986) en Seventh Son Of A Seventh Son (1988) spelen.
