Tijdens de vakantie zoek je rust en ontspanning. Mijn vraag is altijd: betekend dit ook dat je dan niets doet? Luierend aan de rand van een zwembad of op het strand; dat is niks voor mij. Iets actiefs doen (wat ik nog nooit gedaan heb), zoals duiken, survivallen of bergbeklimmen is vanwege kosten en gevaren geen optie. Wat dan wel? Nou gewoon: ik ga naar buiten, zet mijn tent op en verbind me aan vijf ochtenden vrijwilligerswerk per week. Zo saai als dit lijkt, is het zeker niet. Op mijn kampeerterrein, waar normaliter nooit wordt gekampeerd, kom ik gelijkgestemden tegen. Met hen voel ik me voor één of twee weken net zo verbonden als met mijn eigen familie. Samen werken we, eten we, praten we aan het kampvuur de dag door. Ook de eigenaar van het terrein is onderdeel van ons tijdelijke kluppie: hij en/of zij begeleidt ons, trakteert ons, werkt mee en komt met ideeën.
Een prachtig voorbeeld! Deze zomer waren we met 21 deelnemers in een wei bij een piepklein Limburgs kasteel. De eigenaar woont er alleen en ligt overhoop met zijn familie over het ‘onverdeelde bezit’. Voor vele onderhoudswerkzaamheden heeft hij geen tijd of geen geld. Wij kwamen hem helpen en knotten de wilgen, knapten de tuin op, vervingen de afrastering van een weide iets verderop. We toverden voor hem een antiek kippenschuurtje tevoorschijn, door een boom en een struik te verwijderen, waardoor hij, samen met zijn neefje, dit bouwsel weer kan gaan opknappen en in oude glorie herstellen. Hij, op zijn beurt, stelde een deel van het kasteel beschikbaar, zodat we konden douchen en koken. De laatste dag leverde hij een barbecue en een vracht vlees af op ons veld, zodat we feestelijk afscheid konden nemen. De hele week hadden we ruim voldoende hout voor het vuur.Dat we het zelf moesten hakken en kloven was alleen maar erg leuk om te doen. En ja! We mochten binnen kijken en kregen een uitgebreid verhaal over de geschiedenis van deze unieke buitenplaats.
Na een week intensief met elkaar optrekken hadden we allemaal heel veel geleerd. Vooral dit: als je accepteert wat je niet kunt en op zoek gaat naar wat wél kan, krijg je rust en ontspanning daarvoor terug. En was dat niet nu juist waarnaar we op zoek waren? Juist door de verschillen onderling en de openheid daarover naar elkaar, krijgen we een ervaring, die met geen andere te vergelijken is. Het meest indrukwekkend waren deze keer de wijze lessen van een blind echtpaar. Beiden demonstreerden ze, hoe je van de nood een deugd maakt en dat ‘niet-kunnen-zien’ zeker niet betekend dat je ook niets kunt doen. Integendeel: zij deden alles wat wij ook deden, met één klein verschil: ze gebruikten hun zintuigen op een iets andere manier en deden hun mond open als ze even hulp nodig hadden. Ze waren samen de ‘superlijm’ van deze fantastische, rustgevende en ontspannende vakantieweek!
