Je boeken zijn weer uit. Je hebt ze allemaal gelezen. Wel 6 boeken in ruim een week. Wie had kunnen denken dat je nog eens zo tot rust zou komen dat je een boek zou gaan lezen? De meeste boeken lees je in bed. ’s Morgens als je wakker wordt en nog niet naar beneden mag. Ja, overal zijn regels voor, want je was zo druk en chaotisch dat je voortdurend om zekerheid vroeg. Dat vroeg je door je gedrag. Je ging gewoon elke grens over, zodat je pleegouders wel moesten reageren. Ze maakten je leven duidelijk, alles staat vast. En hoe vaster alles staat, hoe duidelijker alles is, hoe beter jij functioneert. Je doet het zo goed op school.Je zit op het bijzondere onderwijs. Toen je daar achter kwam was je boos, want je wilde naar de gewone school. Door andere kinderen werd je uitgescholden voor: Dompie. En dat wilde je niet zijn.
Natuurlijk wilde je dat niet, maar je pleegouders hadden daar iets op gevonden. Ze vertelden je dat alleen hele speciale kinderen naar het speciale onderwijs mochten. Gewone kinderen echt niet, alleen speciale kinderen, zoals jij. En speciaal dat ben je. Kijk nu eens wat je hebt bereikt in die 5 jaren: van bang en boos kind dat alles wilde bepalen, dat driftbuien had, die uren duurden. Die je pleegouders tot wanhoop dreef.
Je pleegmoeder heeft je eindeloos op schoot genomen en gezegd dat je niet zo boos hoefde te zijn, dat ze toch van je hield en lief vond. Ze heeft je met de andere kinderen uit het gezin laten spelen, net zo lang tot dat goed ging. Want wat was dat moeilijk voor je.
Langzamerhand verdween de onrust uit je. Lang niet alles, want je bent nog heel bewegelijk, heel actief en je wilt nog steeds graag je eigen leventje regelen. Maar je kunt nu spelen, je hebt plezier in je leven, het leren gaat goed.
Je vindt het leuk om te lezen, net zoals je pleegmoeder. En dus gaan jullie vaak samen op vrijdagavond naar de biblotheek. Je zoekt je eigen boeken uit, wel 6. En de glinstering in je ogen is te zien, je verheugt je alweer op die nieuwe spannende of leuke verhalen. Je hebt 2 speciale boeken meegenomen: boeken over pleeggezinnen en pleegkinderen. Want je bent van plan om je allereerste spreekbeurt te houden over jezelf. Je bent immer seen pleegkind en woont in een pleeggezin. Je pleegmoeder is supertrots op je. Een van de boeken die je wilt lenen heet: het liefste woon ik bij mijn eigen mama. Je kijkt er naar en daarna naar je pleegmoeder. Die voelt wat je denkt en vraagt: En jij, waar zou jij het liefste willen wonen? Je kijkt haar aan, lacht even en zegt: dat zeg ik niet hoor, ik vind ze allebei even lief.
Je mag het zeggen hoor, zegt de pleegmoeder. Ze lacht even, pakt haar pleegmoeder bij de hand en zegt; Jou vind ik heel erg lief, maar het liefste woon ik bij mijn eigen mama.
