Het was zes graden onder nul toen de voorzitster Mevr. Klaproos de deur uitging voor de zondagse wandeling. Ze kreeg meteen een blij gevoel want ze hield van de kou. Slechts gekleed in een spijkerbroek met bijpassende trui stapte ze opgewekt naar de rest van de leden. Om verder gezeur over kleding te voorkomen droeg ze een sjaal, die haar bijzonder goed stond.
Ze liep stevig door en kwam al snel bij startplaats alwaar de rest van de leden zich verzameld hadden. Het was een gedrang van heb ik jou daar want ze wilden alledrie tegelijk de deur uit. Eerst nog even vragen of lid Els ook meeging maar ze kreeg visite dus kon ze niet. Jammer.
Ze vonden het heerlijk weer en iedereen was blij dat ze konden lopen. Ze vroegen zich af of de voorzitster en haar dochter Eskimogenen hadden want zij konden wel erg goed tegen de kou. De voorzitster pakte meteen haar stamboom erbij en na enig zoeken kwam ze tot de ontdekking dat één van haar voorouders niet uit Alaska kwam maar uit Lapland. Dat verklaarde meteen waarom ze altijd zo dol op lappen was…. De lappenmand, lappenpoppen, poetslappen, ramenlappen en ze kende zelfs iemand die ze een echte lapzwans vond. Zo zie je maar dat de ware afkomst zich nooit verloochend en de voorzitster was blij dat ze haar stamboom in haar rugzakje had gedaan. Altijd handig zo’n rugzak omdat er werkelijk van alles in kan.
Door al dat zoeken waren ze ongemerkt al een eind gevorderd en de stemming zat er goed in. In de verte zagen ze een grote groep wielrenners aankomen en ze besloten die eens een lesje te leren want die wielrenners denken dat zij de enige zijn die op zondag de wegen mogen gebruiken maar……de leden van de wandelclubSUS moet je nooit onderschatten. Die kennen wel zoveel trucjes daar sta je af en toe gewoon versteld van. Ze besloten dan ook de wielrenners in een hinderlaag te lokken. De voorzitster pakte haar rugzak weer en haalde er een militair schepje uit. Gewapend met het schepje dook ze het weiland in en kwam even later terug met een hele berg ijs dat ze op het land gevonden had. In no time had ze met de andere leden een ijsbaan aangelegd waar de Nederlandse Schaatsbond jaloers op zou zijn. De twee leden maakten 2 lange rijen en de wielrenners reden als het ware recht in de fuik. Aan het eind van de fuik stond Mevrouw Klaproos gereed met haar Nordic Walkingstokken in de aanslag en leidde de wielrenners recht op de ijsbaan af…..
Ze schoven van links naar rechts en ondertussen gilden ze het uit van de schrik. De ijsbaan eindigde in een sloot alwaar ijskoud water in stond. Nadat ze daar allemaal ingegleden waren sprong de voorzitster naar voren en riep met luide stem: ZULLENJULLIEVANNUAFAANREKENINGHOUDENMETLOPERSOFNIETSTELLETJEFIETSERS
DATJULLIEZIJN???
Ja mevrouw, riepen de wielrenners in koor en ze dropen af met hun staarten tussen hun benen. Ik schrijf nu wel staarten maar het waren eigenlijk maar staartjes omdat het zo koud was. Maatje pink, zeg maar.
Na dit komische incident waren ze ongemerkt al bij rustplaats The Lodge aangekomen. Nou…..ze werden wel heel hartelijk ontvangen deze keer. De eigenaar schonk meteen koffie met Amaretto en serveerde er ook nog slagroom bij. Ze hadden werkelijk genoeg slagroom om een woonwijk een hele week te voeden dus daar werd heerlijk van genoten. Soesjes met chocolade, allerlei soorten taart, het was een waar feestmaal. Gelukkig hoefden de SUSleden niet te lijnen op zondag en dat was maar goed ook. Het was verrukkelijk.
Onder het koffiedrinken werden er van allerlei zaken besproken en ze kwamen met z’n allen tot de ontdekking dat volwassenen zich soms ook nog als 12-jarigen konden gedragen. Er werd nog wat gekletst over morfinespuitjes en de daarbij behorende roesjes, over bepaalde zaken waar je een nieronsteking van kon krijgen en over tien manieren om een callcenteragent van de telefoon te krijgen. Het was een leerzaam koffiekransje.
De SUSleden begaven zich weer huiswaarts en de Lodgemensen gingen van hun vrije dag genieten.
De leden van de wandelclub SUS waren wel een beetje moe van al die gezelligheden maar ze hadden ook veel plezier onderweg gehad en leuke dingen meegemaakt.
Moe maar voldaan kwamen de SUSleden thuis aan en deze keer hadden sommige leden wel last van de ijspegeltjes aan hun neus maar goede wandelaars klagen daar niet over……
